Snouck van Loosenpark
Enkhuizen, Netherlands
Het Snouck van Loosenpark in Enkhuizen is een van de meest bijzondere en prille sociale woningbouwprojecten in Nederland.
| Type tuinstad: | Woningbouwcorporatie |
| Land: | Netherlands |
| Plaats: | Enkhuizen |
| Adres: | Snouck van Loosenpark 12 |
| Bouwjaren: |
1894 Start construction 1895 Completion
|
| Opdrachtgever: | Snouck van Loosenstichting |
| Vervaardiger: |
Christiaan Posthumus Meyjes sr. Christiaan Bernard Posthumus Meyjes sr. (1858-1922) was een Nederlandse architect. Hij ontwierp de huizen van dit project. Hendrik Copijn Copijn (1842-1943) was een Nederlandse landschapsarchitect. |
| Beschermd stadsgezicht: | Ja |
| Algemene staat van de tuinstad: | Onlangs gerenoveerd |
Algemene beschrijving
Snouck van Loosenpark is een van de meest bijzondere en vroege sociale woningbouwprojecten in Nederland. Het is nog steeds een prachtig aangelegd park en een genot om er rond te dwalen. Het park is genoemd naar Margareth Maria Snouck van Loosen, die in haar testament verklaarde dat na haar dood een groot bedrag beschikbaar moest worden gesteld voor de bouw en het onderhoud van goede en gezonde arbeiderswoningen. De bedoeling was: "Elk huis van behoorlijke grootte en ruimte met drie slaapplaatsen en voldoende regenwaterreservoir tegen lage prijzen te verhuren aan gezinnen, die door duurzaam werk en goed gedrag boven anderen uitsteken". In 1894 begon de bouw van het Snouck van Loosenpark naast het centraal station van Enkhuizen, dat ook rond hetzelfde jaar gebouwd werd.
Architectuur / Stedenbouw
De woningen in het Snouck van Loosenpark waren heel anders dan de 'gewone' sociale woningbouw in die tijd. Hoewel dit niet zeker is, was de architect van de huizen Posthumus Meyjes waarschijnlijk geïnspireerd door het Agneta Park in Delft. Dankzij de royale financiën van Margareth was het mogelijk zeer ruime woningen te bouwen. De huizen hadden een inhoud van 410-450 m³, en een voor- en achtertuin. Riolering, afwatering, en de aanwezigheid van een kelder en inpandig toilet (hoewel niet meer dan een ton...) waren ook vooruitstrevend voor die tijd.
Bewoners en de Community
Het park heeft drie opzichters gehad die betaald werden door de Snouck van Loosen Stichting. Tijdens hun dienstverband woonden de toezichthouders in nr. 1, het grootste huis in het park. Ze hadden een sleutel voor elk huis om te kunnen controleren of de mensen zich aan de regels van het huurcontract hielden. In het begin van het park moet het leven niet allemaal even leuk geweest zijn, de huisvestingsregels waren streng voor het park. Zelf behangen, bijvoorbeeld, was uit den boze. Dit werd elk jaar (elk jaar een andere kamer in het huis) door het fonds gedaan. Het houden van huisdieren was verboden, en openbare dronkenschap leidde tot onmiddellijke uitzetting.
De toiletten van de huizen waren voorzien van een ton. Omdat het verwisselen van dat vat een vies karwei was en het niet wenselijk was het door het huis te vervoeren, werd bij de toiletten aan de buitenkant van de huizen een luik aangebracht om het verwisselen van de vaten te vergemakkelijken. In 1937 werden de 'vaten' vervangen door volwaardige toiletten zoals we ze nu kennen. Het enige dat toen nog niet beschikbaar was, was een douche of badkamer. Voor een 'grote was' (een kleine wastafel was aanwezig in de grote slaapkamer), was men aangewezen op de bestaande waterput bij het huis. Personeelsleden van de Snouck van Loosenstichting die in het park woonden, mochten gebruik maken van de badkamer van de Snouck van Loosenstichting aan De Dijk in Enkhuizen. Dit ligt op ongeveer 500 meter afstand van het Snouck van
